Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΥΡΡΟΥ

Αρθρο του Ερευνητη και μέλους του Συλλόγου μας Στεφανου Σκαρμιντζου , με το οποίο επιχειρείται μια αναλυση του ανθρωπινου δυναμικου του στρατου του βασιλια Πυρρου στην διαρκεια της εκστρατειας του στην Ιταλια και την Σικελια. Το αρθρο εχει δημοσιευτει στο περιοδικο "ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ".

Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΥΡΡΟΥ -Αναλυση του ανθρωπινου δυναμικου του στρατου του βασιλια Πυρρου στην διαρκεια της εκσ...

10η Προπόνηση του Συλλόγου Ιστορικών Μελετών ΚΟΡΥΒΑΝΤΕΣ . Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Tην Κυριακη 11 Νοεμβρίου , πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία η 10η Προπόνηση του Συλλόγου μας για το 2012.

Στην καθιερωμενη μηνία μας συναντηση, ειχαμε την ευκαιρια να καλωσορίσουμε νέα μέλη, και ολοι μαζι να προπονηθούμε στην τέχνη της Σπαθασκίας κάτω από τις τεχνική καθοδήγηση του εκπαιδευτή Γιώργου Γεωργά .

 Με την χρήση ξύλινων αντιγράφων σπαθιών και με την βοήθεια Ασπίδων τύπου ‘Οπλον’ , προσεγγίστηκαν τεχνικές οπλομαχίας  και τελεστηκαν συνασκήσεις κλειστής μάχης  ανάμεσα σε εκπαιδευομένους .

ΤA ΞΙΦH ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΠΛΙΤΩΝ

Γράφει ο φίλος του Συλλόγου μας, Συγγραφέας Περικλής Δεληγιάννης

Σύγχρονη  ανακατασκευή  μίας  κοπίδας  και  ενός  οπλιτικού θώρακα. Ευγενική    χορηγία    του    Συλλόγου    Ιστορικών    Μελετών    ‘Κορύβαντες‘

Το  ελληνικό  οπλιτικό  ξίφος  ήταν  αμφίκοπο.  Η  λάμα  του  ήταν  πλατύτερη  στο  μέσον  του  μήκους  της  έτσι  ώστε  το  βάρος  της  να  συγκεντρώνεται  σε  αυτό το  σημείο  κάνοντας  το  θλαστικό  κτύπημα  στον  εχθρό  ακόμη  πιο  συντριπτικό.  Το  ελληνικό  ξίφος  χρησιμοποιείτο  εξίσου  και  για  διατρητικό  κτύπημα.

Το  ξίφος  ήταν  επικουρικό  όπλο  για  τους  Έλληνες  οπλίτες, που  το  χρησιμοποιούσαν  συνήθως  όταν  έσπαζε  το  δόρυ  ή  όταν  το  τελευταίο  δεν  μπορούσε  να  χρησιμοποιηθεί  λόγω  περιορισμένου  χώρου.  Ωστόσο  δεν  υστερούσαν  στη  ξιφομαχία, συγκριτικά  με  τη  δορυμαχία.  Διάφοροι  μελετητές  υπονοούν  συχνά  ότι  οι  Ρωμαίοι  λεγεωνάριοι  της  εποχής  της  μεγάλης  ακμής  τους, ήταν  καλύτεροι  ξιφομάχοι  συγκριτικά  με  άλλους  λαούς  που  δεν  προτιμούσαν  την  χρήση  του  ξίφους, ανάμεσα  στους  οποίους  βρίσκονται  οι  αρχαίοι  Έλληνες.  Όμως,  πρέπει  να  παρατηρηθεί  ότι  οι  Ρωμαίοι  χρησιμοποιούσαν  το  βαρύ  ξίφος  τύπου  «γκλαντιους» (gladius  italiensis  και  αργότερα  το  ισχυρότερο  gladius  hispaniensis) που  δε  χρειαζόταν  ιδιαίτερη  επιδεξιότητα  στην  χρήση  του. Οι  Ρωμαίοι  χρησιμοποιούσαν  το  βάρος  και  το  σχήμα  του,  το  οποίο  επέτρεπε   την  πλήρη  εκμετάλλευση  αυτού  του  βάρους, προκειμένου  να  πετύχουν  συντριπτικό  κτύπημα  έναντι  του  αντιπάλου  τους, καταστρέφοντας  και  την  ασπίδα  του  αν  αυτή  δεν  ήταν  μεταλλική (όπως  συνέβαινε  συνήθως  με  τις  ασπίδες  των  εχθρών  της  Ρώμης).  Αντίθετα, τα  ελληνικά  ξίφη  ήταν  σχετικά  ελαφρά,  με  την  εξαίρεση  της  κοπίδας (ή  «μάχαιρα»  ή  falcata, falx  όπως  ήταν  γνωστή  στην  δυτική  Μεσόγειο)  και  λίγων  άλλων  τύπων.  Αυτό  το  στοιχείο  δείχνει  ότι  οι  Έλληνες  χρησιμοποιούσαν   ειδική  τεχνική  στη  χρήση  του  ξίφους  προκειμένου  να  τραυματίσουν  ή  να  σκοτώσουν  τον  αντίπαλο  τους.  Εξάλλου  αυτός   ο  αντίπαλος  ήταν  συνήθως  Έλληνας  οπλίτης  και  δεν  υπήρχε  ξίφος  που  θα  μπορούσε  με  άτεχνα  δυνατά  κτυπήματα,  να  συντρίψει  τη  στιβαρή  ορειχάλκινη  οπλιτική  ασπίδα  του.  Επιπρόσθετα, ο  οπλίτης  ήταν  καλά  θωρακισμένος  με  κράνος  και  θώρακα  διαφόρων  τύπων.  Ο  μόνος  τρόπος  που  ο  Έλληνας  οπλίτης  μπορούσε  να  κτυπήσει  με  το  ξίφος  του  την  σάρκα  του  ομοεθνούς  αντιπάλου  του  ήταν  η  ανάπτυξη  της  δεξιότητας  του  στην  χρήση  αυτού  του  όπλου.  Συμπερασματικά, οι  Ρωμαίοι  απλά  προτιμούσαν  τη  χρήση  του  ξίφους  περισσότερο  από  τους  Έλληνες, χωρίς να  είναι  καλύτεροι  ξιφομάχοι  από  τους  τελευταίους.

Σύρραξη  οπλιτών.  Ο  ένας  από  αυτούς  μάχεται  με  κλασσικό  οπλιτικό  ξίφος  (ευγενική    χορηγία    του    Συλλόγου    Ιστορικών    Μελετών    ‘Κορύβαντες‘  –  ο  οπλισμός  κατασκευάσθηκε  από  τον  δημιουργό  Δημήτρη  Κατσίκη)

Οι  Σπαρτιάτες  χρησιμοποιούσαν  τον  κλασσικό  ελληνικό  τύπο  ξίφους  με  λεπίδα  από  σίδηρο.  Κατά  τη  διάρκεια  του  5^ου  αιώνα  π.Χ.  μείωναν  συνεχώς  το  μήκος  της  λεπίδας  του, εξελίσσοντας  το  στο  τέλος  του  ίδιου  αιώνα  σε  έναν  καθαρά  σπαρτιατικό  τύπο.  Η  εξήγηση  βρίσκεται  στον  τρόπο  πολέμου  του  Σπαρτιάτη, που  προσπαθούσε  να  πλησιάσει  όσο  γινόταν  τον  αντίπαλο  του  για  αγχέμαχη   σύρραξη, στην  οποία  ήταν ακαταμάχητος.  Στον  στενό  χώρο  της  φάλαγγας, ένα  ξίφος  που  διατηρούσε  τη  νυκτική  (διατρητική)  ισχύ  του, και  το  οποίο  θα  πλησίαζε  το μήκος  ενός  εγχειρίδιου, ήταν το  ιδανικότερο.  Τα  αθηναϊκά  ανάγλυφα  επιβεβαιώνουν  τις   αναφορές  των αρχαίων  συγγραφέων  στο  βραχύ  σπαρτιατικό  ξίφος.  Αυτά  εικονίζουν  συχνά  Λακεδαιμόνιους  που  φέρουν  ένα  κοντό  ξίφος  με  μήκος  το  πολύ  30  εκατοστών  και  με  σχήμα  φύλλου  δένδρου (περίπου  όπως  η  αιχμή  του  οπλιτικού  δόρατος).  Το  μοναδικό  δείγμα  αυτού  του  τύπου  ξίφους  βρέθηκε  σε  ανασκαφές   στην  Κρήτη  και  αποτελούσε  αρχικά  μέρος  ενός  αγάλματος.

Το  βραχύ  μήκος  του  σπαρτιατικού  ξίφους  έχει  οδηγήσει  τους  μελετητές  στο  συμπέρασμα  ότι  χρησιμοποιείτο  και  για  νυκτικά  κτυπήματα  από  κάτω προς  τα  άνω.  Αυτό  επιβεβαιώνεται  από  κάποιες  απεικονίσεις  τραυματισμένων  ή  πεσμένων  στο  έδαφος  Λακεδαιμόνιων  οι  οποίοι  κρατούν  αυτό  το  ξίφος  και  στοχεύουν  προς  τα  άνω, προς  την  κοιλιακή  ή  την  βουβωνική  χώρα  του  όρθιου  αντίπαλου  τους. Σύντομα  το  βραχύ  ξίφος  εξαπλώθηκε  στις  περισσότερες  ελληνικές  περιοχές  εκτοπίζοντας  τους  παλαιότερους  τύπους.

Η  «ξυήλη»  είναι  ένα  άλλο  όπλο  που  αναφέρεται  από  τις  αρχαίες  πηγές  ότι  χρησιμοποιείτο  από  τους   Σπαρτιάτες.  Έχει  θεωρηθεί  ότι  επρόκειτο  για  εγχειρίδιο  ή  είδος  μαχαιριού, με  την  τελευταία  εκδοχή  να  είναι  η  πιθανότερη.  Λόγω  του  τρόπου  χρήσης  του, φαίνεται  πολύ  πιθανό  να  είχε  δρεπανοειδές  σχήμα.  Αν  ισχύει  αυτό, τότε  η  ξυήλη  ανήκε  στην  ομάδα  των  δρεπανοειδών  ξιφών  και  εγχειριδίων (κοπίδες, φαλκάτες, ρομφαίες  κ.α.) τα  οποία  χρησιμοποιούσαν  διάφοροι  λαοί  της  Μεσογείου.

Βραχύ  σπαρτιατικό  ξίφος  από  ανασκαφές.

Οι    Αθηναίοι    οπλίτες  χρησιμοποιούσαν  επίσης    το    σύνηθες  οπλιτικό    ξίφος  αλλά  φαίνεται    πως    μερικοί    χρησιμοποιούσαν    την    κοπίδα    αν    και    επρόκειτο  για  ξίφος  καταλληλότερο  για  το  ιππικό,  επειδή  η  χρήση  του  απαιτούσε  ανοικτό  χώρο.  Η  κοπίδα  ήταν  μία  στιβαρή  μονόκοπη  σπάθη,  της  οποίας  ένα  μόνο  καλοζυγισμένο  πλήγμα  μπορούσε  να  ακρωτηριάσει  τον  εχθρό,  κόβοντας  του  το  χέρι  ή  το  πόδι.  Τα  δρεπανοειδή  ξίφη  χρησιμοποιούντο  από  αρκετούς  μεσογειακούς  λαούς  (Ίβηρες,  Κελτίβηρες,  Έλληνες,  Θράκες,  Ετρούσκοι,  Λύκιοι,  Κάρες,  Λυδοί,  Φρύγες,  Δάκες  και  άλλοι).  Η  κοπίς  δεν  μπορούσε  να  χρησιμοποιηθεί  αποτελεσματικά  στον  περιορισμένο  χώρο  μίας  οπλιτικής  σύρραξης.  Ομως  μπορούσε  να  χρησιμοποιηθεί  αποτελεσματικά  από  τους  οπλίτες  εναντίον  Ασιατών  και  Αιγυπτίων  πολεμιστών,  επειδή  η  σύρραξη  με  τους  τελευταίους  δεν  ήταν  ενδο-οπλιτικού  τύπου  (μεταξύ  οπλιτών)  και  η  συνήθως  γρήγορη  διάρρηξη  της  παράταξης  τους,  έδινε  άφθονο  χώρο  στους  πρώτους  για  να  τους  εξοντώσουν  ταχέως  με  τα  φονικά  κτυπήματα  της  κοπίδας  (εξάλλου  η  αμυντική  οπλοσκευή  των  Ασιατών  και  Αιγυπτίων  ήταν  υποτυπώδης  ή  ανύπαρκτη).  Γενικά  οι  Αθηναίοι  και  άλλοι  Ελληνες  οπλίτες,  προτιμούσαν  την  κοπίδα  περισσότερο  από  ότι  οι  Σπαρτιάτες.  Όμως  και  σε  αυτούς,  το  τυπικό  βραχύ  οπλιτικό  ξίφος  επικρατούσε.

Τέλος,  λίγες  αθηναϊκές  αγγειογραφίες  των  6^ου-5^ου  αι.  π.Χ.,  απεικονίζουν  Αθηναίους  οπλίτες  με  ένα  είδος  κυρτής  σπάθης  (τύπου  «γιαταγανίου»  όπως  έχει  αποκληθεί).  Αυτή  η  σπάθη  είχε  προέλευση  μάλλον  από  τη  Μικρά  Ασία,  από  όπου  πέρασε  στο  ελληνικό  οπλοστάσιο  της  εποχής,  όμως  η  σπάνια  απεικόνιση  της  δείχνει  ότι  δεν  κατέστη  δημοφιλής.

Περιοδικό " ΜΑΧΕΣ & ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ " , Τεύχος Νοεμβρίου - Δεκεμβρίου 2012

Αγαπητοί φίλοι
Αναζητήστε το περιοδικό "ΜΑΧΕΣ & ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ" , Τεύχος Νοεμβρίου - Δεκεμβρίου 2012.
Στις σελίδες του φιλοξενείται το εξαιρετικό άρθρο του μέλους του Συλλόγου μας , κου Στέφανου Σκαρμίντζου με θέμα "ΚΑΤΑΔΡΟΜΗ ΣΤΙΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ. 480 π.Χ. Απο τον Θρύλο στην Πραγματικότητα".
Η νυκτερινή καταδρομή των Σπαρτιατών με σκοπό την θανάτωση του Ξέρξη το 480 π.Χ. αμφισβητείται , αλλα μια επιστημονική θεώρηση των αρχαιολογικών δεδομένων δείχνει οτι τελικά υπήρξε πραγματικότητα.
Το άρθρο κοσμείται με υψηλής ποιότητας φωτογραφίες οπλιτών του Συλλόγου μας.

ΠΕΡΣΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Γραφει ο φίλος του Συλλόγου μας, Καθηγητής  Δρ. Μανουσος Καμπούρης

Αν ο Ζαρατούστρα επεβλήθη από το Δαρείο Α’ βιαίως, μεγάλο μέρος περσικής κοινωνίας δεν το αποδεχόταν και άρα με το φανατικό Ξέρξη οι Πέρσες είχαν την ψυχική ρήξη του ελληνοχριστιανού στο Βυζάντιο. Όσο νικούσαν και υπήρχε χρυσός όλα ήταν καλά, αλλά όταν ζόρισαν τα πράγματα διαλύονταν, όπως έπαθαν και οι Βυζαντινοί.

Η θρησκευτική επιβολή που πολλές φορές είναι το ομογενοποιητικό και ενεργητικό νεύρο μιας αυτοκρατορίας, όπως το Ισλάμ, μερικές φορές προκαλεί ενοχλητικές τριβές. Αν και η υιοθέτηση μιας θρησκείας επιβάλλει –πάντα- έναν νέο ηγέτη υπεράνω των παλαιών δομών, τις οποίες υποβαθμίζει η ξηλώνει ολοσχερώς, σταθεροποιώντας το εσωτερικό μέτωπο και ισχυροποιώντας την επιθετικότητα στο εξωτερικό, λόγω φανατισμού, τα αποτελέσματα δεν είναι ίδια σε όλες τις εποχές και τους λαούς. Όταν η βυζαντινή αυτοκρατορία έχασε μεγάλο μέρος της πολυεθνικής της βάσης από την επανάσταση των εθνικών θρησκειών ή αιρέσεων, που λειτούργησαν αποσυνεκτικά το ρωμαιοχριστιανικό ιδεολόγημα ενός συνταγματικού θρησκευτικού κράτους μετατράπηκε σε ελληνοχριστιανικό. 

 Φωτογραφία: Πέρσες Πολεμιστές. Αρχαιολογικό Φεστιβάλ Biskupin 2011 / Πολωνία . Σύλλογος Ιστορικών Μελετών "ΚΟΡΥΒΑΝΤΕΣ"

Με αυτή τη μορφή το Βυζάντιο πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του. Οι δύο όμως πυλώνες είχαν βαθύτατες τριβές: σε αντίθεση με το «ρωμαϊκό» συνταγματικό πλαίσιο, το «ελληνικό» πλαίσιο ήταν θρησκευτικό και ιδεολογικό και σε απόλυτη ρήξη με το χριστιανικό καθεστώς ύστερα από αιώνες διωγμών και σφαγών των Ελλήνων και της θρησκείας τους από το χριστιανικό ρωμαϊκό κατεστημένο. Όσο το βυζαντινό κράτος ευημερούσε, οι εσωτερικές ρήξεις είχα ομαλοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό μέσα σε μια «πολιτισμένη» κοινωνία. Όταν όμως οι αποτυχίες άρχισαν να βαραίνουν, υπήρχε το ερώτημα «Τις πταίει΄» και η κάθε πλευρά το έριχνε στον άλλο: οι θρησκευτικοί ζηλωτές στη θεια οργή για τους ειδωλολάτρες, οι έχοντες εθνική συνείδηση στο σκοταδισμό των φανατικών χριστιανών.

Φωτογραφία: Πέρσες Πολεμιστές. Αρχαιολογικό Φεστιβάλ Biskupin 2011 / Πολωνία . Σύλλογος Ιστορικών Μελετών "ΚΟΡΥΒΑΝΤΕΣ"

Στη περσική αυτοκρατορία η σύγκρουση της ανεκτικής πολιτικής και της παραδοσιακής θρησκείας του Κύρου με τις απολυταρχικές ιδέες και την μεσσιανική μορφή του Ζωροαστρισμού του Δαρείου δημιούργησαν ένα παρόμοιο πρόβλημα. Ο Δαρείος πιθανόν εξελέγη για βασιλιάς λόγω του θρησκευτικού του προσανατολισμού. Αλά όπως και να έχει, όταν επεκράτησε, είδε στην ζωροαστρική θρησκεία με τη μεσσιανική δυναμική της τον παράγοντα νομιμοποίησης του πραξικοπήματός του και εδραίωσης της απολύτου εξουσίας του.

Ο Ξέρξης επελέγη για τη διαδοχή πιθανώς λόγω του θρησκευτικού φανατισμού του όσο και λόγω ικανοτήτων. Οι σκληρές εντάσεις στο εσωτερικό μέτωπο τόσο επί Δαρείου όσο και επί Ξέρξη προφανώς έχουν και θρησκευτική βάση. Το κύμα εξεγέρσεων επί Δαρείου και η φανατική βαβυλωνιακή εμμονή σε ανταρσίες, όπως και οι αντίστοιχες αιγυπτιακές, μόνο με θρησκευτικό μανδύα μπορούν να περιβληθούν, και αυτός προφανώς ήταν η καταπιεστική θρησκευτική πολιτική, ιδίως του Ξέρξη. Οι ναοί στην Αίγυπτο και τη Βαβυλώνα δεν καταστράφηκαν ως πολιτική πράξη αντιποίνων, αλλά ως θρησκευτική. 

Και το ίδιο συνέβαινε στην εκστρατεία του Ξέρξη στην Ελλάδα, παρά τις όποιες πολιτικές ανοχής (σημαντικό ήταν ότι οι Δάτις και Αρταφέρνης απείχαν από τις πολλές θρησκευτικές υπερβολές). Αν λοιπόν ο Ξέρξης έχει εγκαταστήσει μια αυστηρότερη θεοκρατία, η οποία προφανώς κάπου στην αυτοκρατορία έχει γεωγραφική εστία –και προφανώς όχι στην (αστική) Περσία- οι υπόλοιποι άνδρες του μάλλον δεν είναι πολύ ευχαριστημένοι από αυτή την εξέλιξη. Οι μαζικές εκστρατείες υπό τα νέα λάβαρα είναι ό,τι πρέπει για ιδεολογική ενότητα, ενώ η ευημερία και η επικράτηση επιτρέπουν, χάρη στα οφέλη των κατακτήσεων (ψυχολογικά, ηθικά και κυρίως υλικά) την άμβλυνση των τριβών. Αλλά η θρησκευτική  σύμπνοια δεν υπάρχει. Πουθενά δεν βλέπουμε τον Ξέρξη να θάβει τους πεσόντες του (πλην Θερμοπυλών, όπου έθαψε κάποιους για να τους κρύψει!) ή του εχθρούς του. Αυτό επέτρεψε τον εντοπισμό των λειψάνων του Λεωνίδα αργότερα. 

Φωτογραφία: Σκηνή μάχης μεταξύ Τοξότου και Οπλίτου . Αρχαιολογικό Φεστιβάλ Biskupin 2011 / Πολωνία . Σύλλογος Ιστορικών Μελετών "ΚΟΡΥΒΑΝΤΕΣ"

Αλλά από την άλλη, πολλοί αριστοκράτες του έχουν άλλη άποψη: ο γιός του Μαρδονίου έχει δώσει, στα χρόνια του Ηρόδοτου, αμοιβές σε διάφορους που εμφανίζονται και του λένε ότι έθαψαν την κλεμμένη σωρό του πατέρα του, κάτι σύμφωνο με την παλιά περσική παράδοση (βλέπε τάφος Κύρου) αλλά όχι με τη φανατική ζωροαστρική του Ξέρξη. Επίσης, ο Μαρδόνιος, που από την αρχή της εκστρατείας φαίνεται να φιλοδοξεί να αναλάβει την νέα σατραπεία στην Ελλάδα, δηλαδή μια φτωχή, προβληματική περιοχή πολύ μακριά από το περσικό οικονομικό και θρησκευτικό κέντρο, ανέχεται και συμβουλεύεται έλληνες μάντεις, οιωνοσκόπους και ιερωμένους. Ο Ξέρξης δεν ακούμε πουθενά να έχει τέτοιες ανεξίθρησκες απόψεις. Η μοναδική μεταφυσική ερμηνεία που προτάθηκε από έναν μηδίσαντα Αθηναίο, παραμονές Σαλαμίνας, δεν έφτασε στα αυτιά του Ξέρξη, καθώς ο Δημάρατος τον συμβούλευσε να σιωπήσει επί ποινή θανάτου. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι η ποινή ήταν λόγω ηττοπάθειας, αλλά πιθανόν να αφορά και την παρακολούθηση κι εκτέλεση μιαρών δογμάτων και σατανικών προλήψεων από τον ακόλουθο του Ενός Θεού της Αλήθειας.

‘Koryvantes ‘ adlı Yunan Tarihi Araştırma ve Arkeolojik Çalışmalar Kurumu takımınca Uluslararası Arkeoloji Konferansı’nda bir konuşma yapıldı.

 ‘’Arkeoloji mirasının eğitime etkileri,Arkeoloji biliminin Tanıtılması ve Yayılması ‘’ adlı konferans Uluslararası Arkeoloji Akademisyenler Konfederasyonu, Sırbistan’daki Vımınakıum Arkeolojik  Parkı’ndaki yeşil alanda düzenlendi.

Vımınakıum Arkeoloji Parkı , Belgrad’ın doğusunda , Tuna Nehri kenarında yer almaktadır. Vımınakıum  tarihi şehri, Roma İmparatorluğu döneminde önemli bir eyalet olmuştur. Bunun yanında aynı yerde 7. Ve 4. Roma lejyonları karargahlar kurulmuş, ancak M.S. 440 tarihinde Hun İmparatoru Atilla tarafından yıkılmıştı. Vımınakıum antik kenti günümüzde ise Kostolaç olarak bilinmektedir.  

Parkta yerleşim ve sergi alanları ile anıtmezarlar, hamamlar, su kemerleri bulunmaktadı. Ayrıca  son günlerde keşfedilen mamut iskeletleri de sergilenmektedir. Parkta  Belgrad Arkeoloji  Enstitüsünün önderliğinde , M.S. 4.yy la ait bir roma konağı reprodüksüyonu yapıldı.

Roma Konağı  hem arkeolojik amaçlı bir deneme olarak hem de turistik amaçlarla kullanılıyor. Konferans , Roma Konağı’nda bulunan birçok konferans salonundan birinde  gerçekleştirildi.

Konferans’a dünya çapında 30 delege/ temsilci katıldı. Seçkin Arkeologlar Japonya, Almanya, İtalya, Türkiye, İngiltere, İspanya, Hollanda, Sırbistan, Hırvatistan, Fillandiya, Slovenya ve İsveç gibi ülkelerden gelen arkeologlar arkeolojik mirasın eğitimi nasıl etkilediğini ve bu bilimin halka hangi yollarla benimsetilebileceğini tartıştılar

Halka bu bilimin benimsetilmesiyle ilgili kullanılan yenilikçi yöntem ve yayınlar tanıtıldı. Katılan profesör ve bilim adamları -arkeoloji parklarının, müzelerin, arkeolojik kurumların görevlileri olarak- arkeolojiyi halka benimsetmek için kullanılan belirli yenilikçi teknikleritüm ayrıntılarıyla anlattılar.

Kurumumuz üyelerinden ve Siyasal Bilgiler Bölümü bilim adamlarından Spyros Bakas “ Modern eğitim alanlarında deneysel arkeoloji ile eski Yunan Piyadelerinin canlandırılması . Tanıtım ve yaygınlaştırma Yöntemlerine Bir Bakış'' adlı konferans  kapsamında ; iletişim araçları ile deneysel arkeolojinin yagınlaştırılması ve tanıtılması ile ilgili konuşma yaptı. Konferans  Kurumumuz üyelerinin düzenlediği bir canlandırma gösterisiyle devam etti.Böylelikle izleyicilere ayrıntılı bilgi uygulamalı olarak sunulmuş oldu.

Konuşmanın akabinde bir gösteri yapmamız istendi. Açık hava gösterimizde, eski silah ve mühimmatın nasıl olduğunu, kullanıldığını ve bazı tarihi yöntemleri gösterdik. Sonra Eski Yunan askerlerinin 30-40 kiloluk silahlı teçhizatla nasıl savaştıklarını gösterdiler. Tebriklerin akabinde, Bilim adamlarıyla gelecekte yapılması muhtemel olan araştırma projelerinde birlikte çalışmak üzere mutabakata vardık / sözleştik

Belgrad Üniversitesi arkeologlarından Sayın Miomir Koraç, Sayın Jelena Andjelkoviç ve Sayın  Milica Tapavicki İlic ‘ e nazik davetleri ve konukseverlikleri için en içten teşekkürlerimizi sunuyoruz.

Association KORYVANTES Lecture in the International Academic Symposium in VIMINACIUM /Serbia , October 7 2012

The International Academic Conference on Archaeology with subject "Archaeological Heritage – its Role in Education, Presentation and Popularization of Science ", was held from 5 to 8 October 2012, in the Archaeological Park of VIMINACIUM near Kostolac's, Serbia.

The Viminacium Archaeological Park is located east of Belgrade, on the banks of the Danube River. Historically the Viminacium  was an important city of the Roman province of Moesia. It was also camping space for the 7th Roman Legion (Legio VII Claudia), and for a time hosted also the 4th Roman Legion (Legio IV Flavia Felix). It was destroyed in 440 by the Huns of Attila. Today in the same place has been built the town of Kostolac.

The Viminacium Archaeological Park, which is under the auspices of the University of Belgrade Archaeological Institute, is a modern prototype for showing off Archaeological historical monuments. With multiple facilities and showrooms within a radius of a few kilometers,  has managed to present to the public multiple monuments, like or mausoleums, Baths, Aqueducts, and most recently found Mammoth skeletons. Accommodated in high canopies and with the use of modern presentation technology, Serbian archaeologists have managed to show off the monuments of Viminacium, in a highly effective and communicative way.

In the same area, and under the strict technical guidance of the Archaeological Institute of Belgrade, has been built a fully reconstructed Roman villa of the 4th century AD, in three levels, size of many thousand square meters and estimated value of over 2.5 million Euros. The Roman villa is used both for research purposes of experimental Archaeology and also for tourism and academic purposes. The Roman Villa spaces include several conference rooms, in one of which the Conference took place.

The International Conference of Archaeology hosted more than 30 delegates from around the world. Distinguished Archaeologists from Japan, Germany, Italy, Turkey, United Kingdom, Spain, Netherlands, Serbia, Croatia, FYROM, Slovenia, Finland and Sweden, were invited to talk about the role of "Archaeological Heritage", in education and popularization of science, through specific examples of innovative exhibition publicity techniques and articulation of findings of Archaeology, with a view to more effective outreach of the general public. 

Archaeological Parks, Museums, Educational Institutions of Archaeology, Archaeological Institutes, and Schools have developed special techniques and ways to apply the simplification and "gentification" of Archaeology, in order to be more easily accepted by the average person. In the end it was demonstrated through Applied Projects for experimental Archaeology, a scientific approach to modern forms of Educational practices in Primary and Secondary Education.

Our Association, as the Leading Association for experimental Archaeology and Historical Representation in Greece, and one of the most recognized internationally, was called to represent our Country, introducing through its experience and with the use of specific examples-way of effective disclosure of the results of experimental Archaeology to the public.

Through the lecture of the Political Scientist and member of our Association, Mr. Spyros Bakas, that was titled "Hoplite Reenactment through experimental archaeology, in the Modern Educational Field. An insight view of Popularization methods ", alternative channels for popularizing and externalization of experimental archaeology were accessed, with particular emphasis on multidimensional imaging, the international contact, and the use of multimedia. The Lecture of our Association was accompanied by the live presentation from our Association members, thus giving a clear communication message on the influence of Historical Representation of Experimental Archaeology to the audience.

The highly successful Lecture of our Association, was followed by the enthusiastic response of the participants, Organizers and delegates, who after congratulating us for our multi-level work, requested a live presentation and demonstration of our hoplites in an open space. In the Outdoor area of the Conference Center, took place a comprehensive lecture and presentation of our equipment, focusing on the techniques of experimental archaeology that was used for its reconstruction, while the hoplites with a brief demonstration of basic movements, and a description of all necessary details, gave the Delegates a tentative insight into how a public presentation of our work is done, and in direct relation to the title of the Conference. The result was more than enthusiastic, and Archaeologists Delegates were interested in a possible cooperation and participation of our Association in Joint Research Projects.

Our Delegation was composed by Vasilis Paspsltzis, Giorgos Kanakaris, Giorgos Katsos, Spyros Bakas, and Tasos Georgitisis

We thank the Archaeologists of the Archaeological Institute of the University of Belgrade , Mr. Miomir Korać, Mrs. Jelena Andjelkovic, Mrs Milica Tapavicki Ilic , for their kind invitation and hospitality.

Here is the Detail Programme of the Symposium:

VIMINACIUM ARCHAEOLOGICAL CONFERENCE , October 5-8 2012. "Archaeological Heritage – its Role in Ed...